Dl. 30. Paul Kruger, P. de Zeeuw, MJ Ruissen (eindredactie)

Paul Kruger

De leeuw van Zuid-Afrika

P. de Zeeuw JGzn

Wanneer de Boeren door de Engelsen uit de Kaap Kolonie verdreven worden, hoort Paul Kruger bij de Voortrekkers die zich in het noorden willen gaan vestigen.

Eenmaal daar aangekomen, krijgen ze veel last van wilde dieren en van het Bantoevolk dat steeds op hun rooftochten vee steelt. In geloofsvertrouwen doet Paul Kruger dappere daden en behaalt hij vele overwinningen op de vijand. En als hij wat gedaan wil krijgen bij Bantoekoningen blijkt hij goed te kunnen onderhandelen namens de Boeren.

Hij wordt zelfs president van Zuid-Afrikaanse Republiek. De Engelsen kunnen echter de macht en de rijkdom van de Boeren niet verdragen. De Grote Boerenoorlog breekt uit, waarin Kruger drie jaar lang vecht met de Engelsen. Met de vrede van Vereniging komt in 1902 een einde aan deze oorlog.

Kruger woont daarna een tijdlang in Nederland. Wanneer zijn gezondheidsklachten toenemen, verhuist hij naar Zwitserland. Daar overlijdt hij in 1904 aan een longontsteking.

Paul Kruger was een zeer invloedrijk staatsman. Oprecht vertrouwde hij op de Heere in de zware strijd die hij te voeren had.

Dit boek is deel 30 van de leerzame historische jeugdverhalenserie. Doelgroep: kinderen vanaf 10 jaar en ouderen.

1. Vader brengt slechte berichten mee

‘Zou vader nog lang wegblijven, moeder?’

‘Dat weet ik niet, Paul. Wie kan er nu zeggen hoelang die Kafferoorlog[1] precies zal duren? Maar waarom vraag je me dat ineens?’

‘Och, ik verlang naar vader. En ... en ... nou ja, ook omdat Columbus en Simson zo lastig worden. Ze willen bijna niet meer doen wat ik zeg, maar ik zal die luie Hottentotten met de sjambok[2] op hun huid geven!’

‘Ho, ho, Paul, wie denk je wel dat je bent, ventje?’

‘Ik ben een flinke knul van al bijna tien jaar, moeder, en ik zal ze leren. Ze moeten toch doen wat ik zeg, want ik ben toch de schaapherder? Ik ben toch hun baas!’

Lachend kijkt moeder Kruger naar de opzichter die zich zo op staat te winden over zijn luie knechten.

‘Kom’, zegt ze, ‘je moet je een beetje kalm houden, hoor. ‘Jij bent de schaapherder, maar daarom mag je nog geen zweep gebruiken om oudere mensen af te ranselen. Hier is je padkost[3] voor vandaag, pak vlug in en ga er dan maar op uit. Misschien komt vader vandaag wel thuis en als Columbus en Simson hun werk niet goed doen, dan moet hij ze maar eens onderhanden nemen.’

Paul eet zijn brood op, stopt de rest in z’n tas, dankt dan en vertrekt. Hij is niet in zo’n best humeur vandaag.

Vader is intussen al enkele maanden weg. Hij was met een aantal Boeren de Grote Rivier overgetrokken om de Bantoe die in het noorden wonen te straffen. Deze trekken voortdurend de streek in waar de Boeren wonen om er vee te stelen en dat wil Casper Kruger, Pauls vader, ze afleren.

En terwijl zijn vader in de oorlog is, moet Paul op de schapen passen. Hij heeft daarbij hulp van twee Hottentotten: Columbus en Simson. Ze zijn heel lui en luisteren slecht. De jongen is nu vastbesloten daar een eind aan te maken. Als die Hottentotten vandaag weer zo koppig zijn, zal hij ze met de sjambok afranselen!

De zon is nog niet op als Paul al met zijn schapen en z’n knechten vertrekt. Ze moeten een verre tocht maken, want in de buurt van de Vaalbank, de hoeve van Casper Kruger, is het land al kaal gegraasd.

Met een stug gezicht loopt Paul achter de kudde aan. Columbus en Simson geven elkaar stiekem een knipoogje.

Het gezicht van de baas staat op storm, dat zien ze wel. Ze moeten daarom extra goed oppassen hem niet nog bozer te maken. Ze doen deze keer extra hun best om de schapen bij elkaar te houden. Daarbij maken ze veel lawaai om Paul te laten horen hoe goed ze hun best doen.

Maar de jongen trekt zich er niet veel van aan. Hij is met z’n gedachten steeds bij zijn vader. Elke dag kijkt hij met verlangen uit naar zijn terugkomst en hoopt hij dat vader het gestolen vee ook weer terug zal brengen.