Deel 12 ~ Hermien, W. Schippers

Hermien

W. Schippers

Zelfopofferende liefde

Hermien Erwald krijgt verkering met Frans Ruisink, een rijke zoon van een grote bouwondernemer. De moeder van Frans kan vanwege het grote standsverschil ‘Hermien van de mangelvrouw’ niet verdragen. Wanneer blijkt dat Frans Hermiens oude oma niet in hun toekomstige woning wil opnemen, komt het tot een breuk.

Hermien krijgt hierna het aanbod van mevrouw Nicholler om de zorg voor haar depressieve dochter Nora op zich te nemen. Dit wordt haar nieuwe levensdoel.

Toch kan ze Frans Ruisink niet vergeten. Dat blijkt in het bijzonder wanneer deze een ernstig ongeluk krijgt en diens zoon alleen dreigt achter te blijven.

Inhoudsopgave

1. Een groot verschil

2. De ergernis van Frans Ruisink

3. De scheiding

4. Het aanbod

5. Hermien leest voor

6. Ontmoeting met brutale Fransen

7. Frans Ruisink raakt aan lager wal

8. De terugkeer naar Buitenzorg

9. Bernard, ga niet weg!

10. Verscheurde draden

11. Nora’s levensgeheim

12. Toekomstplannen

13. Een ernstig ongeluk

14. Hermien gaat voor Jakob zorgen

1. Een groot verschil

‘Het zal me benieuwen of we een mooie Pasen zullen hebben, Hermien! De zware wolkenmassa aan de lucht doet me het tegendeel vermoeden.’

Het meisje tot wie deze woorden werden gericht, richtte even haar donkere kijkers naar het zuidoosten, waarheen de vinger wees van de jongeman die naast haar wandelde.

Ze was niet ouder dan twintig jaar. Hoewel de donkere ogen in het knappe, frisse gezicht tintelden van gezonde levenslust, lag er toch een bepaalde uitdrukking in die regelmatige trekken, die deed vermoeden dat, ondanks haar jonge jaren, de ernst van het leven haar niet vreemd meer was.

En dat zal ook niemand verwonderen: het meisje verloor al op heel jonge leeftijd haar beide ouders.     

Toen was Hermien alleen met haar oma, die bij hen inwoonde, achtergebleven in hun aardig huisje vlak bij de oude stadsgracht. De tijd, die alle wonden heelt en ook zelfs de hevigste indrukken doet verflauwen en die verdoezelt, kon de herinnering aan de forse vader en de liefdevolle moeder niet wegvagen uit het hart van Hermien Erwald. De smart van het gemis verminderde langzaam en verdween ten slotte.

Hermiens oma, die lichamelijk en geestelijk geheel het tegenovergestelde was van haar zwakke dochter, had moedig en in onwrikbaar vertrouwen op Gods hulp de strijd om het bestaan aangedurfd. Zij verdiende voor zichzelf en het kind een eerlijk stuk brood met het mangelen[1] van linnengoed en het wassen en strijken van mutsen.

Gezond en krachtig was Hermien opgegroeid en ze was voor oma het zonnetje in huis. Het kind had van haar vader een buitengewoon opgeruimde en frisse levensmoed geërfd.

Ze leerde op de dagschool vlug en gemakkelijk. Daarom was de hoofdonderwijzer op een keer bij oma gekomen en had haar het voorstel gedaan om Hermien voor het onderwijs op te leiden. Hij gaf aan oma de verzekering dat er geen twijfel over bestond of haar kleinkind zou in dat beroep uitstekend slagen.

Het was voor Hermiens oma, de mangelvrouw, een klemmende vraag geweest, want zij kon haar vlugge, verstandige meisje bij haar broodwinning toch moeilijk missen. Het zorgzame kind haalde en bracht al het kleine stukgoed, zoals mutsen en ander fijn werk, als dat klaar was, bij de klanten. Het welzijn van Hermien woog bij de verstandige oma echter toch het zwaarst.

Het kind met haar goed verstand, voelde wel aan dat haar oma in moeilijkheden zou komen als ze haar loopmeisje zou moeten missen. Daarom zei ze dat ze liever geen schooljuffrouw wilde worden. Daarmee was de zaak van de baan. Maar het was een offer geweest, dat Hermien aan oma had gebracht. Ze was maar al te graag op het voorstel van de meester ingegaan, als haar oma een andere hulp had gehad.

Nu bleef ze echter voor iedereen die haar kende ‘Hermien van de mangelvrouw’. Dat bleef ze zelfs toen ze allang in een heel ander bedrijf werkzaam was. Door hard te werken had oma het zover weten te brengen dat er in Hermiens plaats een loopmeisje kwam, die de dingen bezorgde, terwijl Hermien haar nieuwe loopbaan begon in een van de grootste magazijnen voor damesconfectie.    

Het kind uit de werkmansbuurt leerde er de strijd om het bestaan kennen. Talrijk waren de moeilijkheden en teleurstellingen, voordat ze zich een plaats veroverd had als verkoopster! Hermien Erwald was echter moedig en sterk. Ze week niet gemakkelijk af van haar doel, wanneer ze zich had voorgenomen dat te bereiken.

Nog voor ze negentien jaar oud was, behoorde ze tot de beste verkoopsters van het magazijn en verdiende ze een salaris dat haar in staat stelde om, hun bescheiden behoeften in aanmerking genomen, onbezorgd te kunnen leven.

Slechts met de grootste moeite was het Hermien gelukt haar oma te bewegen om het mangelen nu maar aan anderen over te laten. Het wassen en strijken van mutsen en dergelijk werk wilde ze echter in geen geval loslaten. Ze voelde zich immers, ondanks haar zeventig jaren, nog gezond en krachtig genoeg om dit werk te blijven doen.